TYNKI - FENIX, FENIX EXPERT, ZŁOTA RĄCZKA, SERWIS DOM, NAPRAWY DOMOWE, USTERKA, SERWIS NA TELEFON, POMOC W DOMU ,FACHMISTRZ, USŁUGI BUDOWLANE, ELEKTRYKA, HYDRAULIKA, SPAWANIE, GLAZURA, Mariusz Kułakowski

Idź do spisu treści

Menu główne:

OFERTA



TYNKI I GŁADZIE

Tynki służą do wyrównywania ścian i sufitów.
Gładzie mają zaś nadać im nieskazitelnie gładką powierzchnię, gotową do malowania. Sprawdźmy, które z tych produktów okażą się najodpowiedniejsze do naszych wnętrz.

TYNKI - ściany z reguły nie są na tyle równe i gładkie, żeby wystarczyło je pomalować.
Trzeba więc najpierw ułożyć na nich tynk. Oprócz tego, że poprawi wygląd ścian zwiększy również komfort akustyczny pomieszczeń.
Tynki sprzedawane są w postaci suchych mieszanek zapakowanych w 25 lub 30 kg worki.
Mieszanki przed nakładaniem wymagają rozrobienia z odpowiednią ilością wody.
W sprzedaży są także tynki gotowe do nakładania - mają one postać gęstej pasty i pakowane są w wiaderka.
Nakładanie tynku ręczne lub takie, które można również nanosić mechanicznie - za pomocą specjalnego agregatu.

Firma oferująca tynkowanie maszynowe zazwyczaj sama dostarcza odpowiedni rodzaj tynku


Tynki gipsowe - sprzedawane, jako suche mieszanki. Obecnie najchętniej stosuje się gipsowe tynki maszynowe, bo dzięki nim prace tynkarskie przebiegają szybciej. Tynki gipsowe są tanie. Ich powierzchnia jest na tyle estetyczna, że wykonywanie na nich gładzi nie jest konieczne. Ich zaletą jest również to, że potrafią wchłaniać wilgoć z otoczenia i oddawać ją wówczas, gdy we wnętrzach robi się sucho. Tworzą w domu przyjemny i zdrowy mikroklimat. Nie nadają się do łazienek.

Tynki cementowe - nadają się do pomieszczeń narażonych na dużą wilgotność łazienek lub pralni. Są znakomitym podkładem pod wszelkiego rodzaju glazurę i gres. Mają dużą odporność na uszkodzenia. Same nie prezentują się zbyt estetycznie, więc trzeba je dodatkowo wykończyć gładzią, tapetą lub tynkiem strukturalnym (albo farbą strukturalną). Cechuje je duża odporność na przypadkowe uszkodzenia, jednak tuż po ułożeniu, w trakcie schnięcia narażone są na powstawanie.

Tynki cementowo-wapienne - sucha mieszanka, którą trzeba rozrabiać z wodą. W zależności od tego jak duże mają uziarnienie oraz jak dokładnie zostaną zatarte, czyli wygładzone podczas tynkowania, ich powierzchnia może być szorstka lub w miarę gładka. W pierwszym przypadku wymaga wykończenia gładzią, farbą strukturalną, tynkiem strukturalnym bądź płytkami. Tynk zatarty na gładko jest na tyle równy, że można go okleić tapetą. Nie jest natomiast wystarczająco gładki, by ładnie wyglądał po pomalowaniu farbą.

Tynki wapienne lub wapienno-gipsowe - dostarczane w postaci suchych mieszanek. Zapewniają we wnętrzach zdrowy mikroklimat, lecz nie są zbyt odporne na uszkodzenia. Łatwo je zarysować lub obtłuc. Nie mają jednak tendencji do samoczynnego pękania. W łazienkach sugerujemy lepiej ich nie układać.

Tynki polimerowe - dostarczane jako suche mieszanki lub gotowe masy. Są dużo bardziej elastyczne od tynków gipsowych, wapiennych lub cementowych i cementowo-wapiennych. Dzięki temu są bardziej odporne na spękania. Ich powierzchnia po ułożeniu jest na tyle gładka, że nie ma konieczności wykańczania jej gładzią.

Tynki gliniane - tynki takie były bardzo popularne w dawnych czasach, zwłaszcza na dworach szlacheckich. Tynki dla miłośników wnętrz o charakterze rustykalnym. Dziś sprzedawane, jako suche mieszanki, fabrycznie barwione. Mają wiele zalet. Są odporne na pleśnie i dobrze potrafią tłumić dźwięki. Pochłaniają też nieprzyjemne zapachy, w tym również dym tytoniowy. Jednak najważniejszą ich cechą jest to, że w każdej chwili można je usunąć na mokro ze ściany i po ponownym rozrobieniu ułożyć w innym miejscu. Tynki gliniane nadają się na wszystkie rodzaje podłoży, ale nie na okładziny z płyt gipsowo-kartonowych.

Tynki strukturalne - za ich pomocą można nadać ścianom interesującą fakturę i kolor. Z reguły mają konsystencję pasty i są gotowe do nakładania. Należy tynkować ściany wykończone wstępnie tynkiem podkładowym, najczęściej cementowo-wapiennym. Przy wykonywaniu tynków strukturalnych ważne jest, by wstępnie otynkowaną ścianę pomalować dodatkowo farbą podkładową w kolorze identycznym jak kolor tynku. Może zdarzyć się, że podczas robienia faktury zetrze się tynk aż do podłoża. Podkład w innym kolorze niż tynk będzie wówczas nieestetycznie przebijał. Efekt dekoracyjny zależy przede wszystkim od rodzaju tynku, ale również od techniki fakturowania. Dekoracyjny efekt powstaje wówczas, gdy w świeżo ułożonym tynku odciska się lub żłobi różne wzory. Sprzedawane masy mają zazwyczaj kolor biały lub szary, ale można je barwić na dowolny kolor. Dostępne również masy biało-transparentne, które po zabarwieniu umożliwiają stworzenie efektu przenikających się kolorów. Niestety nie mają takiej siły krycia jak masy zwykłe.

GŁADZIE - są to zaprawy, z których robi się cienką, wyrównawczą powłokę na tynkach.
Stosuje się je wówczas, gdy zależy nam na bardzo gładkiej powierzchni ścian, a istniejący tynk niestety ma powierzchnię zbyt chropowatą. Gładziami chętnie odświeża się też stare, porysowane i poplamione ściany, przed ponownym malowaniem. Gładź stosuje się niekiedy także na ściany wykończone płytami gipsowo-kartonowymi, jeśli spoiny między nimi nie zostały idealnie zaszpachlowane i powstaje ryzyko, że po malowaniu będą się wciąż rzucać w oczy.
Gładzi nie opłaca się układać wówczas, jeśli ściany mają być wykańczane farbami strukturalnymi, masami dekoracyjnymi, tynkiem japońskim lub gdy zdecydujemy się na oklejenie ich tapetą.

Pamiętajmy też, że na powierzchniach wykończonych gładzią bardziej rzucają się w oczy wszelkie rysy lub zabrudzenia.

Gładzie gipsowe - ze względu na małą granulację, można z nich uzyskać bardzo cienkie i gładkie powłoki przeważnie grubości 1-3 mm. Tak jak tynki gipsowe nie nadają się do łazienek i innych pomieszczeń o podwyższonej wilgotności. Gładzi gipsowych nie można układać bezpośrednio na ścianie z betonu komórkowego, nawet, gdyby była bardzo równa. Gładź może popękać. Gładzie można nanosić ręcznie lub maszynowo. Niektóre gładzie można wygładzać na mokro, bez konieczności późniejszego szlifowania. Unika się wtedy uciążliwego pylenia i długiego sprzątania po skończeniu robót. Niektóre z gipsowych gładzi mają po ułożeniu wyjątkowo białą barwę. Dzięki temu, malując ściany na biały lub jakikolwiek jasny kolor, zużywa się mniej farby. Wystarczy nanieść zaledwie jedną warstwę i mieć pewność, że kolor podłoża nie będzie przebijał. Dwa kilogramy gładzi gipsowej wystarczą na wykończenie 1 m² ściany, warstwą grubości 2 mm

Gładzie cementowe i cementowo-wapienne - nadają ścianom gładką, choć nie tak nieskazitelną powierzchnię jak gładzie gipsowe. Ich głównym składnikiem jest zazwyczaj szary cement. Występują też mieszanki na bazie szlachetniejszego cementu białego - ich powierzchnia jest łatwiejsza do zamalowania białą lub jasną farbą. Cementowe i cementowo-wapienne gładzie w przeciwieństwie do gipsowych mogą być stosowane także w pomieszczeniach o wilgotności przekraczającej 70%. Można je nanosić ręcznie lub maszynowo. W sprzedaży są także gładzie renowacyjne, specjalnie wytwarzane z myślą o inwestorach wykańczających stare tynki. Mają w swym składzie włókna, które zapobiegają powstawaniu rys i pęknięć.

Gładzie wapienne i gipsowo-wapienne - stosuje się je w pomieszczeniach suchych, do wygładzania powierzchni wewnętrznych tynków wapiennych. Można je nanosić ręcznie lub maszynowo. Mają biały kolor. Tak, jak i gładzi gipsowych nie powinno się ich układać bezpośrednio na ścianach z betonu komórkowego.

Gładzie polimerowe - stosowane w pomieszczeniach suchych. Mogą mieć postać suchych mieszanek lub gotowych do użycia past. Znacznie łatwiejsze w nakładaniu i obróbce niż gładzie gipsowe. Pozwalają uzyskać bardzo gładką powierzchnię. Dzięki sporej elastyczności są odporne na pękanie. Można je nanosić ręcznie lub maszynowo, także bezpośrednio na mur, również ten z betonu komórkowego.

Stiuki i sztablatury.

Stiuki - jest to rodzaj tynków, które po ułożeniu imitują marmur lub inne kamienie. Wykonuje się je z zaprawy gipsowej, wapiennej lub wapienno-gipsowej z dodatkiem naturalnego pyłu marmurowego bądź bardzo drobnego piasku. Sprzedawane są też w postaci gotowych suchych mieszanek. Powierzchnia stiuków jest gładka niczym porcelana. Aby je poprawnie ułożyć, trzeba nanieść aż pięć cienkich warstw masy. Jest to zadanie niezwykle trudne i dlatego powinni się go podejmować tylko wysoko wykwalifikowani tynkarze.
Sztablatury - wykonuje się je z tak zwanego ciasta wapiennego i gipsu (najlepiej alabastrowego). Powierzchnia sztablatury jest idealnie gładka i matowa. Wyglądem przypomina kość słoniową. Jej warstwa jest bardzo cienka - zaledwie 1-2 mm, tak więc wykonanie sztablatury to prawdziwy majstersztyk.

Sztuka tynkowania jest jedną z najtrudniejszych umiejętności budowlanych, dlatego przy wykańczaniu ścian wewnętrznych zależy zawsze przestrzegać następujących zasad:

1. Ściany przed położeniem tynku należy zagruntować odpowiednim preparatem (w zależności od chłonności materiału, z którego wykonana jest ściana).
2. Nie wykonywać robót tynkarskich w temperaturach poniżej 10 st. C.
3. Nie nakładać tynku na zawilgocone powierzchnie, szczególnie żelbetowe.
4. Nie wykonywać tynków gipsowych dwuwarstwowo.(ewentualnie można to robić metodą "mokre na mokre")
5. Nie kłaść tynku na grubość mniejszą, niż zaleca producent.
6. Zapewnić tynkom odpowiednią temperaturę schnięcia (min. 10 st. C.) oraz wentylację.
7. Jeśli budynek nie będzie ogrzewany zimą, przed położeniem tynku trzeba całkowicie go uszczelnić i zamontować okna. Należy doprowadzić do całkowitego wyschnięcia tynku przed nadejściem mrozów. 1 cm grubości tynku schnie ok. 10 dni, ale jest to uzależnione od warunków panujących na budowie


 
 
Wróć do spisu treści | Wróć do menu głównego